Welkom op de
website van Stichting Mind Rights (Actiegroep Tekeer tegen de isoleer!)
KVK 17198277, Eindhoven, IBAN:
NL31 INGB 0002762216
Deze pagina is voor het laatst
bijgewerkt op
01-12-2019
English:www.mindrights.org
Tegen
isoleercellen en tegen dwang
in de Geestelijke Gezondheidszorg.
Opsluiting
is geen zorg.
Zorg is aandacht.
Stichting Mind Rights is
een non-profit organisatie vanuit clienten-perspectief, tegen
isoleercellen en dwang in de GGZ, en voor mensenrechten en goede zorg.
Stichting Mind Rights is in 2006 voortgekomen uit Actiegroep Tekeer
tegen de isoleer!.
De woordvoerster is Jolijn Santegoeds.
Actiegroep Tekeer tegen de
isoleer!/ Stichting Mind
Rights vindt dat isoleercellen en dwang moeten verdwijnen uit de
psychiatrie. Vrijheidsberoving is geen zorg, maar juist een tekort aan
zorg.
In een isoleercel
krijg je geen hulp, maar word je eenzaam achtergelaten in een kille
ruimte, zonder
begeleiding, sturing, contact of medeleven. Je leert er niet hoe je je
wel zou
moeten uiten, en je voelt je er niet beter of rustiger door. Je bent
afgesloten van alle vormen van contact, en zit totaal alleen met je
problemen, zonder troost of liefde, niks positiefs, geen leven… Dat is
sociale uitsluitingen geen hulp.
Dwang is een tekort aan goede zorg.
In de
psychiatrie zitten mensen en kinderen die geen strafblad hebben of
criminele dingen doen. Zij
hebben dringend hulp nodig.Speciale zorg en aandacht, daarom gaan ze naar een
psychiatrisch ziekenhuis.
Actie-folders:
Helaas
hebben hulpverleners in de praktijk vaak geen tijd om
clienten in een crisis op te vangen of dieper in
te gaan op complex gedrag
(gemiddeld zijn er ongeveer 2 verpleegkundigen voor 10 clienten per afdeling). Door deze lage bezetting is er structureel te weinig tijd en aandacht
voor de clienten, en te weinig mankrachtom
zelfs een kleine crisis aan te kunnen. Daardoor grijpt men vaak zeer snel naar de isoleercel of dwangmedicatie.
De isoleercel (separeer) in de psychiatrie is een erg
primitief middel om met te weinig personeel orde en rust te bewaren op een afdeling met
relatief veel clienten.
Opsluiting is een achterhaalde, onwetenschappelijke interventie
die stamt uit de gruwelijke geschiedenis van de psychiatrie, en deze praktijk is helaas
nooit uitgebannen.
Ook nu
nog, vormt beheersing vaak nog steeds het belangrijkste
aspect van crisis-interventies in de geestelijke gezondheidszorg. Mede daarom hebben
hulpverleners behalve een te lage
bezetting doorgaans ook te
weinig ervaring met dwangvrije behandelingen en professionele
de-escalatie technieken. De paniek van de client wordt nog steeds beantwoord met paniek van de hulpverlener.
Dwang leidt niet tot veiligheid.
Dwang en eenzame
opsluiting zijn traumatische ervaringen,
en leiden tot meer psychische
problemen (trauma’s, angst, twijfels, onbegrip,
boosheid, verwarring, desorientatie, contactproblemen, wantrouwen enz.).
Meer problemen betekent ook meer kans op escalaties.
Ook dwangmedicatie leidt tot meer innerlijke onmacht, paniek en controleverlies
en dus ook tot meer psychische problemen.
Het is vreselijk om
niet meer de baas te zijn over je eigen lijf en leven.
Medicijnen kunnen een vrijwillig
hulpmiddel
zijn, maar zijn
geen universele remedie.
Dwang maakt zorg onmogelijk.
Dwang
heeft een vernietigend effect op de zorgrelatie. Bij dwang wordt er ruwover de grenzen van de client heengegaan, en geen
gehoor gegeven aan de nood van de client. Dit schept afstand en
ondermijnt verder contact, en verstoort daarmee de
vertrouwensrelatiedie nodig is voor verdere hulpverlening. Echte
zorg wordt dus onmogelijk gemaakt door dwangtoepassing.
Beheersing is geen
zorg.
Zorg is aandacht
Dwangvrije zorg
Goede zorg is persoonlijk.
Elke situatie is anders, en daarom is
er ook geen
universele remedie om crisis-situaties mee af te wenden. De-escaleren is
een kunst op zich, en wat werkt is per persoon en per situatie
verschillend.
Wenselijke zorg in
crisissituaties
In reactie op het wetsvoorstel Verplichte
GGZ heeft Stichting Mind Rights een alternatief model bedacht voor
crisis-situaties, waarbij dwang kan worden voorkomen door het inzetten
van Eigen Kracht-conferenties.
Inmiddels zijn we met de Eigen Kracht-centrale (
www.eigen-kracht.nl ) een pilot-project
gestart (2013-2015), waarbij VUMC onderzoek doet naar de effecten van
Eigen Kracht-conferenties bij het voorkomen van dwang (projectleider:
Gert Schout, VUMC)
>> Eigen Kracht-conferenties om dwang te voorkomen
<<
Bij een Eigen Kracht-conferentie overlegt
een hoofdpersoon met zijn/haar naastbetrokkenen over mogelijke
oplossingen voor een situatie. De kring kent elkaar, en samen weet men
meer dan alleen. Bij een Eigen Kracht-conferentie heeft de hoofdpersoon
de regie, en wordt er met vereende krachten gewerkt aan een plan dat
past bij de hoofdpersoon, de naasten en de situatie. Mensen weten vaak
zelf heel goed wat er nodig is, en blijken meestal in staat om zelf
goede oplossingen te formuleren.
Ook in situaties waarbij een roep om een
BOPZ-dwangmaatregel onstaat, kan een hoofdpersoon met zijn/haar naasten
samen een plan maken via een Eigen Kracht-conferentie. Als de
hoofdpersoon een eigen plan heeft om een situatie veilig te doorstaan,
kunnen onwenselijke interventies, zoals een BOPZ-maatregel afgewend
worden.
Engelstalig artikel door Jolijn Santegoeds over de ontwikkeling van het Eindhovens Model
voor supported decision-making met Eigen Kracht-conferenties om dwang te
voorkomen.
Lees
hier het volledige
artikel:
In
2013/2014 werd er een alarmerende brief gestuurd naar de
Nederlandse Staat, door de Speciale VN-Rapporteur inzake Marteling en
andere Wrede, Inhumane of Vernederende Behandeling of Bestraffing (Mr.
Juan E. Mendez) en de Speciale VN-Rapporteur inzake het Recht van
Iedereen op het Genot van de Hoogst Haalbare Standaard van Geestelijke
en Fysieke Gezondheid (Mr. Anand Grover). In deze brief drukken deze
Speciale VN-rapporteurs hun zorgen uit over mensenrechtenschendingen in
Nederland door het gebruik van dwang in de GGZ, met verwijzing naar de
zaak van Jolijn Santegoeds (oprichter Actiegroep Tekeer tegen de
isoleer! / Stichting Mind Rights)
Een
uitgebreide persoonlijke verklaring van Jolijn Santegoeds over de
verschrikkelijke ervaringen met dwang in de psychiatrie is te vinden via
deze link: (Engelstalig)
VN-Verdrag
voor
de Rechten van Personen met Beperkingen
(Convention on the Rights of Persons with
Disabilities- CRPD)
Dit mensenrechtenverdrag betekent een grote verandering in de
rechtspositie van clienten, namelijkde afschaffing van onvrijwillige interventies door de GGZ!!
Vrijheidsbeperking op grond van problemen waar iemand niets aan kan
doen, is discriminatie. Vrijheidsbeperking op grond van psychosociale
problemen is daarom in strijd met internationale mensenrechtenverdragen. Nederland heeft dit
verdrag inzake de rechten van personen ondertekend, en is daarmee al een verplichting aangegaan om
zich te houden aan dit VN-verdrag. Er zal dus veel gaan veranderen in de nabije
toekomst en daar verheugen wij ons op!
www.mindrights.org 
