Nieuwe pagina 1

JAAG DE ISOLEERCEL UIT
DE JEUGDPSYCHIATRIE

Dit
vinden
wij:

De isoleercel in de GGZ (Geestelijke Gezondheidszorg) mag volgens de Nederlandse wet gebruikt worden als iemand
een ‘gevaar voor zichzelf of de omgeving’ is.
‘Een gevaar voor zichzelf’ zijn volgens de gangbare opvattingen mensen die ernstig
depressief of suïcidaal zijn.

Maar die cel maakt het nog erger.

‘Een gevaar voor de omgeving’ is de verwarde persoon die misschien tot ongewenste gewelddadigheid of andere strafbare uitingen van zijn of haar ziekte zou kunnen komen.
Maar wat is dan precies een gevaar? En wat is dan nog het verschil tussen zorg en TBS?

Opsluiten is een taak van de politie en justitie. Bovendien gaat het hier dus vaak om preventief opsluiten…

In een ‘achterkamertje van de zorg’ worden verwarde, rebellerende en suïcidale mensen, die geen strafbare feiten hebben gepleegd, eenzaam opgesloten oftewel: gesepareerd, afgescheiden.

Maar mensen zijn mensen. Elke reactie heeft een oorzaak. De zorg moet proberen deze mensen te helpen.

Het tegendeel van zorg:
eenzame opsluiting

In de isoleercel wordt de cliënt eenzaam opgesloten en achtergelaten zonder begeleiding, sturing of medeleven. Dat is sociale uitsluiting en geen hulp.
De isoleercel is niet prikkelarm of rustgevend, maar wordt meestal als negatief ervaren; beangstigend en autoritair.
Isolatie, ook wel separatie, kan zeer schadelijke neveneffecten hebben op de verdere hulpverlening.

Kinderen die in de knel zitten, hebben heel andere zorg nodig: begeleiding en aandacht, en plezier en vertrouwen. Alleen daarmee kunnen zij opgroeien tot redelijk gezonde en gelukkige volwassenen, die hun aandeel aan de samenleving kunnen leveren.

Cliënt: En dat het allemaal kon, en dat ze ervoor worden betaald om dit soort dingen te doen… Ik snap het niet. Isolatie
mag gewoon geen zorg genoemd worden.

Het grote probleem:
te weinig personeel
Er is in de kinder- en jeugd-GGZ, zoals overal elders in de zorg, te weinig personeel om echte hulp te verlenen. De verpleegkundigen doen over het algemeen erg goed hun best en bedoelen het werkelijk goed. Maar met het schreeuwende personeelsgebrek rest hen weinig anders dan, desnoods met behulp van isoleercellen, de orde op de afdeling te handhaven.
De isoleercel wordt dus gebruikt omdat er in de (jeugd)psychiatrie onvoldoende 24-uursbegeleiding geboden kan worden.

De rechten van de minderjarige cliënt zijn slecht geregeld.
Minderjarige cliënten krijgen bij de ontneming van hun vrijheid zelfs geen juridische bijstand van bijvoorbeeld een advocaat. Voor aangifte bij de politie door een cliënt van de GGZ die onder behandeling staat, is begeleiding nodig… van dezelfde personen die besluiten dat ze ‘geïsoleerd’ moeten worden. Dat maakt de rechtspositie van de cliënt als individu uiterst zwak.

De scheiding moet gemaakt worden:
zorg is zorg, straf is straf.
In alle vormen van reguliere jeugdhulpverlening moeten de cellen, separeers, time-outs of hoe ze ook genoemd worden verdwijnen.
Enkel gespecialiseerde afdelingen moeten de mogelijkheid hebben om
isoleercellen toe te passen (zoals Jeugd-TBS).
Méér personeel in de jeugdzorg!
Méér mensen in de zorg kunnen meer aandacht en betere begeleiding bieden,
waardoor isoleercellen overbodig worden. Het werk van de verpleegkundigen
in de zorg moet weer van
psychologische aard worden. Zoals de situatie nu is, is een verdubbeling van het aantal verzorgenden nog geen luxe, maar er kan dan wel betere en échte hulp verleend worden.
GGZ=Geen Gevangenis, maar Zorg!

Mia van Boxtel, SP-statenlid Noord-Brabant:
‘Het is triest dat we niet in staat blijken om ervoor te zorgen dat isoleercellen in de jeugd-GGZ niet nodig zijn. Ze overbodig maken kan
alleen met méér handen voor écht menselijke zorg. Het goeie van deze folder is dat hij de stem laat horen van de jonge mannen en vrouwen die het zelf hebben meegemaakt.’